İğne ile kuyu kazıyorlar

Kapalıçarşı’nın en işleyen kapılarından biriydi “Örücüler”. Zamanında örücüler sıralanırmış burada, elbisesi yanan, delinen koşarmış onlara. Şimdi hepi topu iki dükkân kalmış, inkıtaları oynuyorlar âdeta.
Bahadır Usta İstanbul’un en genç örücüsü, genç derken çocukları niversiteye gidiyor. “14-15 yaşımdan beri bu işi yapıyorum” diyor “Ustam babam, onun ustası da dedem. El veriyoruz kuşaktan kuşağa. Ben de oğlumu yetiştirdim. Eskiden iş çoktu, şurası torba doluydu, iki hafta sonraya gün verdiğimiz olurdu hatta. Elbise servetti çünkü, iki takımı olan parmakla gösterilirdi halk arasında. Şimdi ya çok kaliteli mallar geliyor, ya da hatırası olanlar. Yoksa uğraştığına değmez, bana vereceği 20 lira, üzerine on daha koyar, gider yeni bir pantolon alır icabında.
Devam ediyor Bahadır Usta: Öğretmen baban ne iş yapar diye sormuş çocuğa. “Örücü” deyince şaşırmış “Neee ölücü mü?” Ama ben işimi seviyorum şükürler olsun namerde muhtaç olmadan geçiniyoruz şurada. Hükûmetin bitmekte olan meslekleri vergiden muaf tutması iyi oldu, maliye ile uğraşmıyoruz en azından. Zaman zaman yabancılar da geliyor, hayret ediyorlar. Bilhassa İngilizler eski elbiselerine çok değer veriyor. Beni de çağırdılar ama babamı bırakıp gidemedim o sıra. İstanbul da bir elin parmakları kadar azız. Bakırköy’de Zeynel Amca var, Kadıköy’de Hayati Amca, Burhan Emmi de tıkırdayıp gidiyor Beşiktaş’ta…