Şehadet umdu gaziliğe erişti

Ahmet Münir EREN

Ülkemiz hain kalkışmayla birlikte en uzun ve en karanlık geceyi yaşadı. Diğer darbe ülkelerinde olduğu gibi halkımız bu ihaneti sineye çekip sessiz kalmadı. Kimisi gözünü kırpmadan şehadet şerefine kavuştu, kimisi aldığı kurşun yaraları ile gazilik mertebesine yükseldi. Gazilerimizden 36 yaşındaki Fikret Demirkapu karanlığın aydınlığa kavuştuğu geceyi gazetemize şöyle anlattı... 

ŞÜKÜRLER OLSUN

15 Temmuz gecesi kaptanlık yaptığım için işim gereği Kalamış’taydım. Yemek sonrası çay içiyorduk. Moda üzerinde uçan askeri bir helikopter gördüm. Orduevi Fenerbahçe tarafındaydı. Neden burada askeri helikopter dolaşıyor diye kendime sormaya başladım. Huzursuz oldum. Tekneye binip televizyonu açtık. Her yerde kıyamet kopuyor, hangi kanalı açsak kalkışmayı anlatıyordu. Hemen Kısıklı’ya cumhurbaşkanımızın evine gitmek için yola çıktık. Altunizade köprüsünün orayı hafriyat kamyonları, iş makinaları kapatmış, yukarı kimseyi çıkarmıyorlardı. Arabayı bırakıp Saat 00:30’a kadar cumhurbaşkanımızın hayatından endişeli bir şekilde bekledik. Bu arada elimde telefonumla eşi dostu arayarak cumhurbaşkanımızla ilgili bir gelişme var mı diye soruyordum ki canlı yayına cep telefonu ile bağlanıp içimize su serpti.  Daha sonra 2 bin kişilik bir grupla köprüye doğru hareket ettik. Köprüde yarım saat kadar bekledim arkama dönüp baktım ki dalga dalga insan seli olmuş. Daha burada bu şekilde beklemenin ne anlamı var deyip askeri bu hain teşebbüsten vazgeçirmek için elimizde büyük Türk bayrağı ile hareket ettik. Ben ön saftaydım, aramızda 50 metre kadar bir mesafe kalmıştı ki;  bir anda ateş etmeye başladılar. Düşman mıyız? Neden ateş ediyorsunuz diye bağırmaya başladım. Arkama döndüğümde insanların yere düştüğünü gördüm. Feryatlar figanlar yükselmeye başladı. Yüzümü tam askerlere dönerken G3 mermisi bacağıma isabet etti. Ben de oraya düştüm, ayağım koptu zannettim. Kendime geldiğimde çok şükür ayağımın yerinde olduğunu gördüm. Ayağımı oynatamadığım için öylece beklemeye başladım. Yaralıları almaya geldiler, bu kez onlara ateş edildiğini gördüm. Kan kaybına karşı kemerimi kasığıma yakın yerden sıkıca bağladım. Parçalanmış pantolonumdan bir parça yırtıp kopan etimin boşluğuna monte ettim. Sonra nereden geldiyse bir minibüs bizi alıp hastaneye götürdü.

HASTANELER TAŞTI

Bulunduğum hastanenin acili içler acısıydı. İnsanlar acile sığmayınca yaralıları yerlere yatırdılar. Bir süre sonra mecburen acil girişini kapattılar. Ben ilk müdahalenin ardından ‘Beni acilden çıkarın, başka bir kardeşime yatak açılsın’ dedim. Beni başka kata aldılar. Biz dinimiz, milletimiz için varız. Şehitlik arzulayarak gittik ama payımıza gazilik düştü.