Kötü arkadaş gitti, iyi arkadaş geldi

“Yaklaşık beş yıl önce bir arkadaş, iş yerime geldi, Türkiye gazetesini tanıttı, bizi abone yaptı.
Gazeteyi ara sıra okuyordum.
Benim arkadaş çevrem  genellikle millî ve manevi değerlere çok da yakın olmayanlardan oluşuyordu. İşim icabı onlarla sık görüşüyordum. Büyük ihalelere giriyor, çok kazanıyordum. Ancak, hep sıkıntılı giden iş hayatımın yanında aile hayatım da bu arkadaşların sayesinde bozuldu. 
Belki bir çıkış, bir huzur arayışı; gazeteyi okumayı daha sıklaştırdım. Bizim Sayfa’yı okuyorum, etkileniyorum. Fakat hayata geçiremiyordum. 
Bir tarafta iş arkadaşlarım ve hayat tarzları, bir tarafta gazetede anlatılanlar… 
Uzun bir süre gelgitler yaşadım. Hatta bir gün dağıtıcıya artık gazete getirme diyecektim, içimden bir ses, “Gazeteye devam et” diyordu… Ben de devam ettim.
Birkaç gün sonra kendimi muhasebeye çektim ve dedim ki; ‘Ey Celâl! Bu arkadaşlardan mutlaka uzaklaşmalısın. Bak hem iş hayatın hem de özel hayatın bozuldu.” 
Neticede bozuk arkadaşlardan uzaklaşıp bana hep güzellikleri sunan gerçek arkadaşa kavuştum.
Sebep olanlardan Allah razı olsun. Şimdi gerçek huzuru yaşıyorum.
ALİ BAĞCI/ANKARA

SİZ TÜRKİYE GAZETESİNİ BİLİR MİSİNİZ?
HEDİYESİNE KAVUŞMUŞ BİR ÇOCUK GİBİ SEVİNDİ

Girdiğim dükkânda yirmili yaşlarda bir hanım vardı sadece. “Türkiye gazetesini bilir misiniz?” diye sordum. Sessiz kaldı. Pazarlamacı sandı, pek sevinmedi diye düşündüm.
Gazetenin sayfalarını çevire çevire anlatıyordum:
"Efendim şöyle… Sağlık sayfamız var. Yemek sayfamız var. Hanımlar için özel bilgiler var. Kültürümüz var sanatımız var." 
Ben kendimi kaptırmış gazeteyi anlatırken birden kadını sesini duydum:
“Bizim Sayfası var.”
Garip ellerde akrabamı görmüş gibi oldum.
Tebessüm etti:
"Gazeteyi alabilir miyim?” 
Hasret giderir gibi bir süre sayfalarını çevirdi, inceledi ve:
"Bu gazete yıllarca bize her gün gelirdi ve ben okurdum. Küçüktüm. Sonra gelmemeye başlamıştı. Babama sordum. Gazeteye ne oldu? Ne güzel okuyordum?" diye.
"Boş ver" dedi.
∞∞∞ 
Abone kaydını yaptık.
Gitmek için toparlanmaya başlayınca oyuncağını vermek istemeyen çocuk gibi elindeki gazeteye göğsüne doğru bastırdı:
"Gazeteyi bırakacaksınız değil mi?" 
"Tabii ki" dedim. 
Tam dükkândan çıkıyordum ki:
"Kitaplaaar… Kitaplarınız kaldı" diye masasının üstündeki Mektubat ve Tam İlmihâl kitaplarını işaret etti. 
"Onlar da hediye efendim" deyince sevinci şaşkınlığa karıştı.
OLGUN KELEŞ/ÇANAKKALE

EVE HİZMET YENİDEN

65 yaş üstüne sınırlama tekrar başlayınca Türkiye gazetesi dağıtıcıları da bu vatandaşlarımızın günlük ihtiyaçlarını ayaklarına götürmeye yeniden başladı. Bu kare Erzurum’dan...