Merhum Necati Amca: Masayı silmek de şereftir

1974’Ü HİÇ UNUTMAM...
İstanbul’da uzun yıllar vazife yaptıktan sonra tayinim Anadolu’ya çıkmıştı… 

Mübarek şehre olan hasretim katlanarak arttı. 

Emekli olunca ilk arabaya atlayıp İstanbul’a geldim. 

O gece Ömer Okçu’nun (Hekimoğlu İsmail) misafiri oldum. 

Sabah gazeteye uğradım. Enver Ağabey’i ziyaret ettim.  

Gözüm Babıali’de… 

Bundan sonra serbestim dedim, izin verin masaları sileyim, çöpleri atayım, yeter ki şurada olayım. 

Tembih

Telefona uzandı, karşısına kim çıktıysa (herhâlde Mahmud Amca) “Necati Abi yarından itibaren bize yazı yazacak” dedi, “Başlığı ‘tembih’ olsun!” 

Yazı, ben… Şaşkınım. 

Kendi masasını gösterdi, Necati Abi buraya oturabilirsin. Görüyorsun işte yerimiz kıt, maalesef hususi oda veremeyeceğim sana.

- Sağ olun Abi, ben yer bulurum. 

- Her yer senin. Nereyi boş bulursan…

Adnan Uncuoğlu ve Mehmet Okyay’ın birlikte kullandıkları bir çelik masa vardı, ben de iliştim kenarına.

Ve önüme kâğıdı çektim. Ne yazsam? Ne yazsam? 

Bir emekli subay en iyi neyi bilir? 

“Türkiye’nin jeopolitik durumu” 

Başladım karalamaya. 13 Ağustos 1974 idi, hiç unutmam…  

Hâlbuki kompozisyondan nadiren üç alırdım. Benim kâğıdım okunurken sınıf kıs kıs gülerdi, çok kızardım. Bir hademe çocuğu idim, cılızdım, gücüm yetmezdi, ağlardım. Bakın şu işe k,i onların tek yazıları bile yayınlanmadı, benim makalelerim 12 bini aştı. 

Üçü bir arada

İlk yıllarda Mustafa Necati, Mustafa Ahmetoğlu, İrfan Öz adı altında günde üç makale yazıyordum. 

Sonra tek yazıya ve kendi ismime döndüm, daha ziyade dış politika üzerine yoğunlaştım. 

Arşiv işine çok önem verdim, benden sonra gelecek gençlere titizlikle kupürler, yazılar topladım. Bunları zarfladım, klasörlere koydum, indekslerini çıkardım.

Bilhassa Afganistan, Bosna, Çeçenistan yazılarını kaleme alırken gözyaşlarımı tutamazdım. Zaman zaman Gevher Dudayev’le görüşürdük, okuyucularımızın yardımlarını ulaştırırdım. 

Yıllarca Kosova Kosova dedik durduk Kosovalılar bile bıktı. 

Irak ve Afganistan hakkında da çok yazdık. Keşke Müslümanlar rahmeti “birlikte” arasalardı.

Gaybı Allahü teala bilir

Bir yazımda Sovyetler 2000’e kalmadan dağılacak yazmıştım. 

Bu elbette tahmin, hatta biraz temenniydi… Yoksa gaybı sadece Allahü teala bilir. Amenna! 

Biz sadece bazı ipuçlarını sürdük. Ki bunlardan biri “Allahü teala zulmedenin hasmıdır” hakikatiydi. Zalimi hem dünyada hem ahirette cezalandıracağından emindim. Bu ilahi tecelli er geç yerini bulacaktı. Her şey inceldiği yerden kopar, zulüm kalınlaştığı yerden!

Tarihi, sosyolojiyi, siyaseti bilenler tahminlerde bulunabilirler. 

Taşları yerine koyarsın ve manzara ortaya çıkar. 

Bazen yanılırsın o başka… 

Ahmed Arvasi Hoca’m

Bu arada Ahmed Arvasi Bey’den çok istifade ettiğimi söylemeliyim. Öyle ipuçları verdi ki ufkumuz açıldı âdeta… 

Mesela “Ne zaman Anadolu Türkü güçlü olduysa, İslam dünyası rahat etti” tespiti mükemmeldi. “Eğer Uganda’da bile yaşasaydım Türk milliyetçisi olurdum” derdi. Onun için, şu topraklar ve Anadolu insanı çok önemliydi.  

Ehl-i beytten yani Resulullah Efendimizin evladından idi. Arap asıllı olduğu belgelerle sabit olduğu hâlde Türklüğü ile iftihar ederdi.   

Evi bir enstitü gibiydi, kafile kafile gençler gelirdi; onlara eliyle servis yapardı.

Ahmet Arvasi Bey duygulu bir insandı, üslubu coşkuluydu. 

“Bazı yazıları tekrar yaz deseler yazamam” buyururdu. Demek ki an o an, bir daha ele geçmiyor.

Ahmet Arvasi Hoca daima mazlumun yanında, zalimin karşısında 

durdu. 

Bizlere meşale oldu.


En kıymetli misafir
Mustafa Necati Özfatura Ağabey’imizin Türkiye gazetesinde yazarlığa başladığı ilk yılıydı. Son devrin büyük âlimlerinden Hüseyin Hilmi Efendi kendisini ziyarete geldiğinde çok etkilenmiş “Hayatımın en özel günü” demişti.

Kadim dostluk
Necati Ağabey ne zaman gazetemizin kurucusu Enver Ören Ağabey’i görse “Size hep dua ediyorum, sizinle birlikte çalıştığıma şükrediyorum” derdi. Enver Ağabey de birlikte oldukları her toplantıda onu yanına oturturdu.