Avrupa şampiyonası yolculuğunda bütük kredimizi tükettik

İzlanda şokuyla başladığımız EURO 2016 elemelerindeki ikinci maçımızda Çek Cumhuriyeti'ni konuk ettik. Ev sahipliğini Saracoğlu'nun yaptığı karşılaşmada çok önemli eksiklerimiz vardı ama inancımız tamdı. Evet, Çeklere karşı oynadığımız maçlarda rakibin üstünlüğü tartışılmazdı ama Tribünleri büyük ölçüde dolduran taraftarlarımızın da desteğiyle EURO 2008 finallerindeki 3-2'lik zaferden bu yana moral üstünlüğü bizdeydi. Tribünleri büyük ölçüde dolduran taraftarımız desteği, büyük turnuva açlığımızla birleşince gol erken geldi. Henüz 8. dakikada Caner'in ceza sahasına ortasında Umut kafayı mükemmel vurdu, dünyaca ünlü kaleci Cech sadece bakakaldı: 1-0. Ama sevincimiz kısa sürdü. 15'te Rosicky'nin yakın mesafeden şutuna Semih duvar örerken, Çeklerin kazandığı korner atışında kafayı tanıdık bir isim vurdu; Sivok takım arkadaşı Tolga'yı avladı: 1-1. Skor dengeye geldikten sonra gol için bastıran yine Türkiye oldu. Gökhan Töre'nin sol, Arda'nın sağ çaprazdan şutları direği yalayıp auta giderken, 37'de Vacha'nın Arda'ya yaptığı faulde hakem penaltımızı yedi ve ilk yarı 1-1 bitti.

Dockal attı, isyan başladı
İkinci yarıya Milli Takım daha arzulu başladı ama Çek savunması geçit vermedi. Umut ve Ozan Turan'la giriştiğimiz gol çabaları etten duvara takıldı. Aradığını bulamayan ay-yıldızlı ekibimizin morali düşerken Çekler oyun kontrolünü ele geçirdi. 58'de Caner'den topu söken Kaderabek'in ceza sahasına ortaladığı topta Dockal için Tolga'yı aşmak zor olmadı: 2-1. Arda'nın 61'de arka direk dibinden kaleye yuvarlamaya çalıştığı topta Cech hata yapmasa beraberliği yakalamamız işten bile değildi. Oyun tam Çeklerin istediği tempoya düşmüştü ki, devreye tribünler girdi. Ani gelişen ataklarımızda Umut Bulut üst üste ofsayda düşmese belki skoru lehimize çevirmek mümkün olabilirdi. Ancak ahlar vahlar, keşkeler fayda etmedi. Bizim heyecanımız, rakibin soğukkanlılığına teslim oldu. Evinde Hollanda'yı deviren Çek Cumhuriyeti, Kadıköy'den de Türkiye için altın değerindeki 3 puanı heybesine koyarak ayrıldı. Tribünler önce Selçuk İnan'a, ardından Yıldırım Demirören'e isyan ederken yüreklere üst üste 3. büyük turnuvanın da uzağında kalma korkusu yerleşti.
M. EMİN ULUÇ