Ey ay yüzlüm!

Büyükler ne büyükler... Her işleriyle büyükler...
Ebû Bekr-i Sıddîk “radıyallahü teâlâ anh”... Halifedirler... Bir evin kapısından geçerken, içli içli şiir söyler bir kızcağız:
Ey ay yüzlüm,
Sen aydan dahâ fazla güzelsin
Parlak ay yüzün ile, güneşi alt edersin
Dâyem henüz ağzıma südü koymadan önce
Senin yâkut dudaklarını, hâtırlayıp, kan içdim.
Çok tesir eder bu şiir Resulullahın (aleyhisselam) dostuna... Belli ki söyleyen çok dertlidir. Kapıyı çalarlar. Kızcağız gözleri yaş içindedir... Bir cariyedir o... Büyükler büyüğü acır ona... Köle de olsa, üzüntülü bir kalbi vardır zira... Ve sorarlar;
- Niye bu şiiri okuyorsun?.. Niye ağlıyorsun?..
Utangaç, zor duyulur bir sesle cevap gelir karşıdan, - Ne olur benden sormayın bunu...
- Gönlünün sırrını duymayınca ayrılmam buradan...
Bir ah çeker kızcağız ve söyler sırrını... Beni Haşim’den bir gence kaptırmıştır yüreciğini...
Yüce halife o kadar işini gücünü bırakır... O büyük merhametiyle harakete geçer... Bu mahzun kalbi neşelere boğmalıdır...
Hemen mescide varır Peygamber âşığı yüce sahabi... Cariyenin sahibini bulur ve önce satın alırlar... Sonra azad ederler... Bu dertli hanım önce özgürlüğüne kavuşur bir güzel...
Durmaz gönüller sultanı... Bu kızın arar tarar sevdiği genci bulur ve durumu bizzat kendi söyler... Çocuk kabul eder... O gençle nikâhını da bizzat kendileri yapar... Allahü tealanın iki kulunu bahtiyar eder, gönüllerine neşeler salar...
Ey büyükler büyüğü... Sana âşık olanlara müjdeler olsun...