Kurşunlu köyü

Çocukluk anılarımın herhâlde en güzel köşesi hemen her yaz büyük teyzemizin yazlığına gittiğimiz Karacabey’in Kurşunlu köyüdür. Çok insanın pek bilmediği bu yer, Marmara’nın kıyısında bütün gözlerden uzakta ıhlamur, kestane ve defne ormanına yaslanmış bir su kuşu gibidir. Bursa’nın en batıdaki bu kıyı köyünün geçimi balık, mısır ve fındıktan ibarettir. Yıllar durmaksızın geçse de zaman pek fazla uğramaz bu köye, tuz ve deniz kokan daracık sokaklarıyla kendi yağında kavrulur giderler.

Köyün sadece Karacabey’le bağlantısı vardır. Bandırma yolu her sene açılır sonra mutlaka kapanır. Kıyı Kurşunlu’dan Bandırma’ya kadar girintiler çıkıntılarla ilerleyip gider. Burada komşu köyler, Yenice ve Dutliman yer alır.

Eski bir Rum köyü iken "mübadele" sonrasında bir müddet boş kalan Kurşunlu’ya daha sonra Karadenizli aileler gelip yerleşmiştir. Onlar mı memleketlerine benzetmiştir burayı yoksa Kurşunlu onları görünce mi Karadeniz’e öykünmüştür bilemeyiz. Tek bildiğimiz insanın burada kendisini Karadeniz’de hissettiğidir. Yaz günü birdenbire hava serinler gök gürleyip yağmur yağar. Hem de nasıl bir yağmur bardaktan boşanırcasına. O alabildiğine yükselen ormanlar yıkandıktan sonra iyice ışıldarlar. Havadaki toprak kokusu denizin kokusuna karışır. Deniz masmavi orman yemyeşil balkır göz alırcasına. Akşamları, batıdaki Kapı Dağ üzerinden güneş kıpkızıl batar, manzaranın seyrine doyum olmaz.

Dağda şuraya buraya serpiştirilmiş evler arasında mısır tarlaları ve fındık bahçeleri vardır. Ancak yeşil öyle bir yeşildir ki bahçeyi, tarlayı ormandan ayırmak güç bir iştir. Yukarılara çıktıkça yol kenarlarında kekikler biter, kokusu insanın içini açan uzun uzun kekiklerdir bunlar. Arıları, sinekleri ve bilcümle haşeratı, zatımızı pek bir sevmişlerdir. Heyhat, bugün onlar bile sevimli geliyor insana seneler sonra. Böyle muazzam orman haşeratız nasıl olsun değil mi ama?

Marmara bu kıyılarda olabildiğince hırçındır ve Kurşunlu’da deniz derindir, iki adım gidince insanın boyunu geçer. Öğleden sonra açıklarda beyaz beyaz köpüklenirse fırtına kopar, dalgalar kumsalı bıkmadan usanmadan döver de döver. Dalga seslerinde yazlarını Kurşunlu’da geçirmiş bütün çocukların şen kahkahaları saklıdır.

 

 

 

 

 

Nice insanlara verilmiş paye

Eşkıya şehirde kahraman olmuş

Dürüstlük namerde sanki hikâye

Rüşvetin bir adı armağan olmuş

 

Masumlar inlerken vicdanlar sağır

Acıma yok iken taşlaşmış bağır

Yaşamak ölümden katbekat ağır

Hissizlik kişide durağan olmuş

 

İyiler dünyadan bir bir giderken

Fitne ile fesat doğrulmuş yerden

İnsan kardeşinin leşini yerken

Değişmiş âdeta şahmeran olmuş

 

Bu hayat aslında demirden kızak

Verilen bir hüküm gerçeğe uzak

Öyle bir kelam ki haklıya tuzak

Bülbülün rehberi papağan olmuş

 

Kadir Fidan uyan artık düşünden

Doğru insan belli olur işinden

Sakın gitme bu kervanın peşinden

Bu yolda gidenler perişan olmuş

 

 

 

 

SERTİFİKA: Fransızca “certificat” kelimesinden dilimize geçmiş bir kelimedir. Diploma olmasa da bir kişinin bilgi gerektiren herhangi bir konuda o bilgiye sahip olduğunu, onun niteliğini gösteren belgeye verilen genel isimdir. Ustalık sertifikası örneğinde olduğu gibi... Bugün sertifika yerine belge kelimesi söylenmeye başlamıştır.

 

GÜZERGÂH: Farsçadan dilimize gelen geçit veya geçit yeri olarak anlamı bulan “güzer” kelimesi ile “yol” anlamındaki “geh” kelimesinin bir araya gelmesinden oluşmuştur. Güzer-gâh, geçilen yer, geçit, derbent; uğrak; ikinci olarak da arazî veya harita üzerinde bir yolun başlangıç ve son noktaları arasından geçirilen başlangıcı ve bitişi belli olan hatta verilen isimdir. Ne enteresandır ki Ziya Paşa'nın meşhur terkib-i bentlerinde “Yıldız arayıp gökte nice turfa müneccim/Gaflet ile görmez kuyuyu reh-güzerinde” diye geçen bir kelime eski kelime olarak bile olsa Türk Dil Kurumunun sözlüğünde kendine yer bulamamıştır.